“Let food be thy medicine and medicine be thy food.”, dixit Aristoteles.
"A deep connection with your breath is like a love note to yourself. Everybody deserves it, but you need to be concious about it and be open to receive it."
Evelyne Putseys
Ik ben Evelyne Putseys, trotse eigenaar van deze Gezondheidspraktijk: Voed je Leven.
Ik ben gegradueerd diëtiste en voedingsdeskundige, Mindset- & Emotiecoach, ACT-therapeut, Emotie- en Trauma Release Ademcoach.
Ik geef gepersonaliseerd advies, lichaamswerk en coaching op maat bij onder andere:
- Angst- en paniekstoornissen
- Verslavingsgedrag
- Burn-out & bore-out
- Chronische aandoeningen van gewrichten en spieren
- Ontstekingen
- Emotie-eten
- Eetstoornissen
- Over- en ondergewicht
- Cardiovasculaire aandoeningen
- Metabool syndroom
- Bariatrische chirurgie
- Leveraandoeningen
- Spijsverteringsproblematieken
- Allergieën en intoleranties
- Vegetarisme en veganisme
Ik vertel je hieronder graag mijn verhaal. Het is de moeite om te lezen. Er schuilt een boodschap in, ook voor jou.
Het geeft je inzicht in het feit waarom ik doe wat ik doe, met zoveel liefde en gedrevenheid.
Ik hoop je hiermee te inspireren. Ik hoop jou te laten inzien hoe belangrijk het is om naar je lichaam te luisteren en in jezelf te geloven. Maar vooral, hoe snel je uit balans kunt geraken door de kleinste dingen, en minstens even snel jouw eigen kracht kunt terug nemen.
Een zak vol bagage die ik nu ga open gooien…
Bagage waarvoor ik me lang geschaamd heb. En net dat was één van de belangrijkste redenen waarom ik niet verder kon met m’n leven. Ik leefde in mijn verleden.
Ik bleef graven in die schaamte. Ik zocht bevestiging in de belemmeringen die ik voelde.
Op zoek naar oorzaken, oplossingen, verwijzing naar anderen, vol schuldgevoelens en op zoek naar bevestiging of het moment waar het fout was gelopen.
Ik had mezelf voorgenomen dat het voor ALTIJD zo zou zijn, dat ik NOOIT kon bereiken wat ik wilde…
Vroeger, zou ik niet geweten hebben wat ik hier moest neerschrijven. Ik vond het nooit de moeite waard om mezelf voor te stellen. Ik vond mezelf eigenlijk helemaal niet de moeite (waard).
Wie was ik? Wat had ik te bieden? Wat wilde ik in het leven?
Ik was een grijze muis. Wie zou er interesse hebben in mij? Wat zou het uitmaken.
Ik had niet eens interesse in mezelf. Ik deed maar wat (iemand anders deed). Ik deed maar wat ik dacht dat ‘goed of juist’ was.
Zoals het hoorde, was ik steeds het serieuze, brave en goed oplettende kind. Ik kleurde weinig buiten de lijntjes. Ik kon me zelfs gedragen als kameleon. Mijn gedrag veranderde van situatie tot situatie, afhankelijk van de mensen waarmee ik in contact kwam. Maar mijn eigen karakter, nooit gekend voordat ik 20 was ofzo?
Ik ben 2,5 jaar ouder dan mijn zus. Ik voelde heel veel jaloezie, al sinds haar geboorte.
Charlotte kreeg steeds veel aandacht. Zij was de jongere zus, de grote en magere zus. Zij kreeg, toen ze 7 jaar was, diabetes type 1. Ik haat het om toe te geven, maar dat was voor mij nogmaals een bevestiging dat zij ‘beter’ was dan mij. Ze kreeg hierdoor nog meer aandacht. Ze werd hierdoor nog meer op handen gedragen. En mijn gevoelens van frustratie en minderwaardigheid werden enkel gevoed door mijn eigen gedachten.
Op school voelde ik me constant ‘raar’. Ik gedroeg me als een voorbeeldige leerling, maar toch moest ik heel erg veel moeite doen om ‘goede’ punten te halen. Ik werkte mezelf te pletter.
Ik had vrienden en vriendinnen, maar voelde me toch ontzettend alleen. Ik hobbelde van de ene vriendengroep naar de andere. Ik hoorde er op de ene of de andere manier niet bij. Er werd vaak geroddeld. Ik voelde me een ‘seut’. Dat heb ik meermaals te horen gekregen. Vreselijk. Maar ik dacht/geloofde dat ze gelijk hadden.
Ik geloofde dat ik niks waard was. Dat ik niet de moeite was.
Tegelijk wilde ik er gewoon bij horen. Ik wilde gewoon zijn zoals iedereen.
In de klas werd ik de strever. Ik maakte opmerkingen, want wilde opvallen, en werd een echt ettertje. Mijn vriendinnen waren populair bij de jongens. Ik in geen enkel geval. Toch zocht ik aandacht en probeerde ik maar wat. Ik ging van vriendje naar vriendje. Maar, eerlijk? Ik heb mijn puberteit gemist. Ik probeerde die tijd thuis ook heel wat op te vangen van mijn ouders.
Er waren periodes van (vr)eetaanvallen, extreem snoepen en onweerstaanbare drang in zoetigheid. Maar evengoed kon ik hartige dingen naar binnen spelen. Ik werd vaak ziek en voelde me niet goed in mijn vel, dankzij een verzwakt immuunsysteem. Ik kreeg problemen aan mijn lever en galblaas, die nog lang hebben aangesleept. Ook verteerde mijn lichaam mijn eten niet goed. Ik kon niet ‘stoppen met eten’. Een honger- of verzadigingsgevoel had ik niet. Ik zocht duidelijk mijn toevlucht in eten. Al besefte ik dat toen nog niet. Ik kreeg veel opmerkingen van mijn ouders, vooral bij gelegenheden, wanneer ik het kommetje met chips al had leeg gegeten nog voor iemand anders eraan kon beginnen. Tijdens mijn puberteit was het jojo-effect erg aanwezig. Ik was de persoon die dagen na elkaar bij de bakker koffiekoeken kon bestellen en nadien klagen dat ik met niet goed voelde. Steeds opnieuw.
Toen ik ging studeren vond ik het moeilijk een studierichting te kiezen. Ik wilde geen exacte wetenschap of uit het hoofd leren. Ik wilde mensen helpen en gelukkig maken. Ik wilde mensen begrijpen. Ik wilde weten hoe het denken en doen van mensen in elkaar zat. Ik wilde een verschil kunnen maken.
Tegelijk wilde ik mijn zus als diabetespatiënt ‘genezen’ met pure en vooral lekkere voeding. Ik voelde dat er meer mogelijk was dan insulinespuiten en het vermijden van suikers door middel van dieetvoeding vol met zoetstoffen.
Ik had toen al het besef dat het niet helpt om iemand bepaalde voedingsmiddelen te verbieden en anderen toe te staan. Er is een reden waarom mensen iets wel of niet doen. Zo is dat met voeding ook. Er is een reden waarom iemand een advies wel of niet opvolgt.
De interesse voor gezonde en natuurlijk voeding heb ik van thuis uit meegekregen. Ik geloofde al heel sterk in de kracht van natuurlijke en onbewerkte voeding en de invloed ervan op lichaam en geest. Mijn ouders hebben me dit al van jongsaf meegegeven. De invloed van de juiste voeding op het WEL-zijn is onmiskenbaar. Ook al kon ik het in mijn jeugdjaren niet zo goed op mezelf toepassen. Het was misschien een manier om me af te zetten tegen hetgeen waarmee ik niet akkoord was. Geen idee. Tegelijk voelde het ook zo 'anders' dan hoe mijn leeftijdsgenoten zich gedroegen. Ik wilde geen buitenbeentje zijn. Gezond eten, op tijd gaan slapen, weinig tot geen alcohol, geen suikers, ... Achteraf besef ik de meerwaarde. Toen echt niet, jammer genoeg. Misschien werd er te autoritair gehamerd op wat niet kon of mocht en had ik verder weinig perspectief.
Ik startte uiteindelijk met de studierichting psychologie aan de universiteit. Want, ik had Grieks-Latijn gevolgd in het middelbaar dus ‘zou ik toch een universitaire richting aankunnen’. Ik hoor het mijn ouders nog altijd zeggen. Met enkel uit het hoofd leren, kwam ik er niet meer. Er was inzicht en vooral kennis van statistiek nodig om doorheen die opleiding te worstelen. Pas op, ik heb er veel geleerd. Maar, opnieuw vond ik bevestiging in het feit dat ik niet goed genoeg was. Ik was er niet klaar voor. Ik kon het niet. Ik zag het niet en het lukte me niet. Ik was niet ‘matuur’ genoeg, kreeg ik toen te horen. En eigenlijk had ik het al kunnen weten, ik kreeg voor het eerst angst- en paniekaanvallen op de trein. Eerst af en toe, daarna constant.
Na veel gepieker en gehuil, ben ik uiteindelijk overgestapt naar de hogeschool waar ik voedings- en dieetkunde ben gaan studeren. Met veel plezier en overgave kon ik mezelf stukje bij beetje terugvinden. In het begin, althans.
Hoewel ik na verloop van tijd opnieuw paniekaanvallen begon te krijgen, bleef ik doorbijten.
De opleiding strookte niet helemaal met wat ik geloofde. Mijn visie op voeding is niet zoals ik het daar heb aangeleerd gekregen.
Toen ik in mijn laatste jaar stage moest doen in UZ Leuven Gasthuisberg, blokkeerde ik weer volledig. Ik voelde me er niet goed en voelde een enorme druk op mijn schouders. Ik kon enkel falen, en dat deed ik ook. In mijn ogen en de ogen van mijn mentors. Er werd gezegd dat ik een depressie had en ik werd op non-actief gezet. Ik was er kapot van. Tegelijk viel er een enorme last van mijn schouders.
Ik kreeg de kans om mijn stage te herstarten in het Ziekenhuis van Sint-Truiden. I love Limburg!
Wat een verademing! I swear to god, ik zou nooit in een ziekenhuis werken en plots kreeg ik een job aangeboden. Ik kon rekenen op heel veel steun van lieve collega's.
Ik werd in 2016 onverwacht mama van mijn oudste zoon. Ik kreeg een burn-out in 2017. Ik werd in 2018 mama van mijn jongste zoon en ik kreeg bijna mijn tweede burn-out begin 2020. Er klopte iets niet helemaal.
Ik heb in totaal 5 jaar lang in het Sint-Trudo Ziekenhuis gewerkt.
Toch werd het tijd voor iets anders. Dat weigerde ik eerst te zien en toe te geven. En alweer staken de paniek- en angstaanvallen de kop op. Mijn wereld verkleinde. Het liefst wilde ik vluchten. Ik voelde me zo alleen en verdrietig. Op een dag stond ik bij de huisarts te huilen. Ik had al zoveel therapeuten geraadpleegd. Ik was al zo vaak 'gaan praten' over mijn problemen en hoe eenzaam ik me voelde. Ik had al verschillende soorten therapie geprobeerd, maar niets scheen te helpen. Ik smeekte om een voorschrift voor kalmeerpillen. Ik wilde op die manier niet langer verder in angst leven. Ik durfde nauwelijks mijn huis uit. Ik was bang. En sloeg constant in paniek.
En daar was hij: DE KLIK! Dit is het moment dat mijn angst me echt heeft gered. Ik was bang om controle te verliezen over mezelf, wanneer ik deze pillen zou slikken. Ik durfde ze niet innemen. En tegelijk voelde ik zo'n drang om dit zelf te kunnen. Om dit zelf te overwinnen. Om m'n leven weer opnieuw in handen te krijgen. Ik voelde dat het mogelijk was. EIN-DE-LIJK!!
Ik herinner me nog een moment dat m'n mama aan me vroeg: 'Wil je eigenlijk wel veranderen of dat je beter wordt?'. Aangezien ik al zoveel dingen had geprobeerd. Op dat moment was ik super boos, maar achteraf gezien snap ik het wel. Je moet het zelf helemaal willen. Je moet er klaar mee zijn. Echt klaar voor verandering. Anders heeft het geen zin.
Ik kwam via via in contact met persoonlijkheidscoaching (persoonlijke ontwikkeling in trajectvorm).
Ik investeerde in mezelf op het moment dat ik het minst geld had. Ik moest gaan lenen, want kon dit op dat moment niet betalen. Maar, het voelde zo goed en zo juist!
Omdat ik mezelf erin herkende. Omdat ik iets in mijn lichaam voelde wat ik nog nooit had gevoeld.
Ik voelde dat ik dit moest doen. Het was nu of nooit. Het klopte helemaal.
Dit is het beste wat me ooit is overkomen.
Er is voor mij duidelijk een leven voor coaching en een leven na coaching.
Ik gaf mijn job in loondienst in het ziekenhuis eindelijk op, en ging voluit voor mijn eigen zaak, die ik reeds 5 jaar in bijberoep uitoefende.
Ik durfde eindelijk te kiezen voor hetgeen waarvan ik altijd gedroomd heb:
Mensen begeleiden op een holistische manier. Mensen gelukkig maken. Mensen zichzelf leren accepteren en leren hoe je sterker kunt zijn met al de miserie om je heen. In je eigen kracht leren staan en jezelf onafhankelijk maken van externe factoren, zoals emo-eten bijvoorbeeld. Vrij van oordelen en er gewoon te mogen zijn. Dat het niet moeilijk is om je eigen kwaliteiten te zien. En dat ook jouw gebreken er allemaal mogen zijn.
Ik geloof nu meer dan ooit in mijn eigen kracht. Voordien hield ik niet voor mogelijk wat ik allemaal in mijn mars heb. Nu weet ik en voel ik dat ik de moeite waard ben. Dat ik een gave heb en dat ik verdomme steengoed ben in wat ik doe. De problemen met mijn lever en galblaas zijn voorbij. Ik geniet van wat ik eet en ik heb nog nooit zo goed aangevoeld wat mijn lichaam nodig heeft.
Dat het niets te maken heeft met capaciteiten, maar met motivatie.
Dat het van binnenuit moet komen in plaats van afleiding te zoeken extern.
Ik ben in staat om te worden wie ik wil zijn. En jij ook!
Voor mij was dit een reis met een ‘one way ticket’. En ik zweer dat ik nooit nog terug wil!
Ik ben ervan overtuigd dat alles op jouw pad komt om een reden. Alles is energie.
Het is dus geen toeval dat je dit nu leest...
Tegelijk maakt mijn verleden mij tot wie ik geworden ben. Daarvoor ben ik ontzettend dankbaar. Door hetgeen ik heb meegemaakt, ben ik gegroeid tot wie ik nu ben.
Ik hou ontzettend veel van mijn ouders en mijn zus. Zij hebben me altijd gesteund en hebben mee een deel gevormd van wie ik nu ben.
In 2022 ben ik gescheiden van de papa van mijn kinderen. Ik heb een terugval gekend in mijn proces van persoonlijke ontwikkeling. Althans zo voelde het. Echter bleken er heel wat wonden opnieuw open te gaan en werd ik getriggerd langs alle kanten. Ik leefde samen met een verslaafde. Ik ken alle trucs van de foor.
Uiteindelijk was ik nog steeds bang om alleen te zijn en met mezelf geconfronteerd te worden. Te snel gaan heeft geen zin. Je kan zelfbewust zijn op mentaal niveau, maar het moet ook doordringen op fysiek niveau. Dit gebeurt steeds in tweede fase. In je lichaam zit heel wat informatie opgeslagen. Vooral trauma's en emoties. Die allemaal mogen losgelaten en doorvoeld worden.
Ik kwam in 2022 en 2023 op aanraden van mijn therapeut in contact met lichaamswerk. Datgene waarmee ik al een hele tijd een haat-liefde relatie had, werd plots mijn beste vriend: mijn ademhaling. Wat een openbaring! Mijn leven en mijn lichaam heeft nog meer eer en helderheid gekregen. Mijn lichaam is mijn tempel. Eindelijk kan ik het leren aanvaarden én VOELEN.
Na een deskundige opleiding begeleid ik mensen ook via lichaamswerk. Want beweging brengen in je lichaam op een bewuste en zachtaardige manier, helpt ook op bewust en onderbewust niveau anders te gaan leven. Het is werkelijk transformerend. Ik voel me sterker, vrijer en sta veel zelfbewuster in het leven.
Dit heeft een enorme invloed gehad op mijn omgeving. Ik voel beter aan wat ik wel en niet wil en ben veel meer ontspannen. Mijn kinderen reageren helemaal anders en er is meer rust in het gezin.
Ik bekijk de dingen meer vanuit een perspectief van liefde, zowel voor mezelf als voor de mensen rondom mij. Mijn kinderen zijn de grootste spiegels.
Ik heb geleerd mezelf te geven wat ik vroeger tekort heb gehad. Alles begint bij zelfliefde en acceptatie.
Ik ben geshift naar mijn vrouwelijke energie.
Mijn boodschap voor jou:
* Verloochen nooit je afkomst, ook al zijn er vreselijke dingen gebeurd. Een rugzak en trauma dragen we allemaal met ons mee. Dit kan geheeld worden.
* Wees blij met je lichaam. We hebben er maar 1. Het geeft ons voortdurend signalen. Het is je wegwijzer.
* De ademhaling is een prachtig instrument. Het toont je waar je je bevindt in je leven.
* Je hebt NU & VANDAAG de keuze om jouw weg te bewandelen en jouw richting uit te gaan.
Ik geloof dat ons lichaam heel erg slim is en perfect weet wat het nodig heeft. Ik zie ziekte, pijn of ongemakken, gewicht gerelateerde klachten en andere fysieke of mentale problemen als een uitnodiging om verder te kijken en dus niet om even met een pleister te bedekken.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------